Verhaal van RobB

Hoe het zo kwam me te laten diagnostiseren 12 jaar terug op mijn 58-ste? Het zit zo. M’n toenmalige vriendin was niet tevreden over mijn gedrag, mijn houding, mij. Daarover sprak ze met een goede vriend van haar. Die vriend was werkzaam in de gezondheidszorg en dacht aan autisme. Mijn vriendin en ik spraken daarover en ik besloot het diagnosetraject in te gaan met na ongeveer een half jaar de uitkomst: inderdaad autisme, destijds nog aspergersyndroom. Ik had me al langer verzoend met het feit dat ik anders was dan anderen, dan gemiddeld. Na de diagnose ben ik meer te weten gekomen over autisme door te lezen, te praten en ook door lid te worden van Ausider (nu opgevolgd door AutBreak), hét forum voor autisme toentertijd. Ik herkende allerlei, en, vooral, ik kwam tot de vaststelling dat het anderszijn een bepaalde oorzaak had. Niet alleen mijn karakter, mijn opvoeding en mijn eigen denken maar vooral het autisme dat bij mij overal doorheen zit. Op een glijdende schaal, in allerlei verschillende gebieden, afhankelijk van draagkracht, van situaties, van context. Dat maakt het nogal eens lastig hoe ik leef, voor mezelf en voor anderen. Het kan ook een prettig effekt opleveren, de lol die ik kan hebben aan details, de concentratie of mijn aparte denken. Er was nog meer waar ik aan dacht over te moeten schrijven maar dat ben ik nu kwijt. Ook, bij mij, een aspect van mijn autisme, al die zijweggetjes.

Gepubliceerd op: woensdag juni 29, 2022