Niet iedereen is op dezelfde manier autistisch. Bij mij is alles nogal zwart / wit. Ik weet dat er ergens grijs is, maar dat is een onbekend gebied.

Zo zijn er (blijkbaar) autisten die nood hebben aan erg veel prikkels en gedoe rondom hen. Voor mij is dit volledig onbegrijpelijk.

Daarentegen ben ik vrij goed in humor, sarcasme, ironie etc. Terwijl andere autisten dit niet begrijpen.

Met oogcontact heb ik ook geen moeite, terwijl dit bij anderen soms een issue is.

Daarom vind ik autisme moeilijk. Ik denk zwart / wit, dus ik heb nood aan een lijst met criteria die ik kan aanvinken. Ik voldoe ook wel aan die criteria, maar niet aan allemaal en niet altijd. Leg dat maar eens uit.

Overigens : het is niet alleen ikzelf die de diagnose soms in twijfel trekt. Anderen doen dat soms wel voor me. Omdat ze idd juist een beeld hebben van hoe een autist zich hoort te gedragen. En ik voldoe niet aan dat beeld. Dus heb ik geen autisme. Niet echt. Of slechts een klein beetje.

Mensen schrikken soms als ik de ene keer vrij vlot kan converseren, om dan de volgende keer zo gesloten te zijn als een oester. Maar er zijn zo veel omgevingsfactoren die een rol spelen ! Geluid, staan of zitten, kleding, temperatuur, …

Als er te veel prikkels zijn, ga ik compleet in overdrive en begin ik te kakelen en te ratelen non-stop. Dan ben ik dus voor anderen niet-autistisch. Maar er zijn ook momenten dat ik heel erg in m’n bubbel zit, met oordopjes in.

Pfff. Ik wou dat het was zoals een gebroken been. Je voelt pijn. Er wordt een scan genomen. De breuk is zichtbaar. Er wordt een actieplan opgesteld, en een goed geoliede revalidatie met alles erop en eraan komt op gang. Voilà.

Bij autisme is het zo … ‘k weet nie. Moeizaam. Soms onduidelijk. Raar. Je bent anders. Maar niet altijd op dezelfde manier.

Verhaal door “muizenvanger”